Περιγραφή
Με γλώσσα αιχμηρή και ελλειπτική, ακροβατώντας μεταξύ βεβήλωσης και ιερότητας, ο Γιάννης Στίγκας αποπειράται αυτή τη φορά όχι μια ελεύθερη πτώση, αλλά έναν οδυνηρό καταποντισμό ώς τα έσχατα βάθη της Κόλασης κι ακόμα πιο κάτω.
Στην καταβύθιση αυτή δεν έχει για οδηγό του τον Βιργίλιο ή τον Δάντη· τον συνοδεύουν οι ίδιοι οι κολασμένοι. Οι Sonderkommando σε χρόνο βασανιστικά και αέναα ενεστώτα, συνθέτουν θραυσματικά την εικόνα του Κακού, εγκλωβισμένοι μεταξύ οδύνης, ενοχής και εξιλέωσης.
Συνομιλώντας άλλοτε με τον Μένγκελε, τον Σπέερ, την Ίρμα Γκρέζε και τον Άιχμαν κι άλλοτε με τον Πρίμο Λέβι, τον Αμερύ τον Γκρόσμανν και τον Σαίξπηρ, ο ποιητής δεν ψάχνει για απαντήσεις, αλλά απεργάζεται, σαν σε τροχό βασανιστηρίων, τα ίδια αναπάντητα ερωτήματα.
Ο Στίγκας επιλέγει με ενάργεια και ακρίβεια την κάθε λέξη, ίσως γιατί
η αποτυχία της γλώσσας
πονά περισσότερο
σε εποχές βαριά μονοσύλλαβες
