Περιγραφή
Η ΡΑΧΗΛ ΚΙ ΕΓΩ
Συναντηθήκαμε έντεκα χρόνια πριν σ’ ένα κακοτράχαλο μονοπάτι της ορεινής Μάνης. Στη σειρά των ορειβατών βρέθηκε μπροστά μου. Ήρεμα δυνατή, ευγενής, διακριτική, λεπτή σαν γαζέλα, εύθραυστη σαν μίσχος, πεισματάρα στα δύσκολα, τράβηξε την προσοχή μου. Και, βέβαια, γιατί πρόφερε το “ρ” σε κάτι ανάμεσα σε “ρ” και “γ”. Δεν ήταν ελληνικής καταγωγής. Ήταν φανερό.
Το απόδειπνο, οπότε άρχισε και το τραγούδι, δεν έμεινε εκτός. Ήξερε πολλά ελληνικά τραγούδια και τα τραγουδούσε με χαρά. Εκεί, ανάμεσα σε ήχους οικείους, αλλάξαμε και τις πρώτες μας γνωριμίες. Ναι, ήταν ξένη. Είχε γνωρίσει τον Έλληνα σύζυγό της στο εξωτερικό. Μετά από σκέψη, αποφάσισαν να εγκατασταθούν στην Ελλάδα και να μεγαλώσουν εδώ τον γιο τους. Εκείνη ήταν πνευμονολόγος, με δικό της ιατρείο στην Καισαριανή. Στα είκοσι χρόνια που βρισκόταν ήδη στην Ελλάδα είχε αγαπήσει τη φύση της κι έβρισκε χαρά και γαλήνη πεζοπορώντας σ’ αυτήν.
Γρήγορα γίναμε αχώριστες. Η ζωή λες και είχε μεταφυσικές προδιαγραφές για τη φιλία μας: τα σπίτια μας βρίσκονταν κοντά, σε απόσταση δεκαλέπτου το ένα από τ’ άλλο. Το ίδιο και η δουλειά μας, καθώς το ιατρείο της στεγαζόταν σε κτίριο εφαπτόμενο με την Πανεπιστημιούπολη και τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών όπου εγώ εργάζομαι. Αργότερα και τα παιδιά μας θα βρίσκονταν, τυχαία, να ζουν σε γειτονικές πόλεις της ίδιας κεντροευρωπαϊκής χώρας…
Η φιλία της Ραχήλ έγινε σημαντική συνιστώσα της ζωής μου. Έτσι, όταν βαριά αρρώστια άρχισε να την κυκλώνει, ήμασταν μαζί σε όσα έπρεπε να γίνουν, να κλείσει το ιατρείο της, ν’ αδειάσει τον χώρο, να διαμοιραστούν τα έπιπλα, να στήσει τη ζωή της στις νέες της παραμέτρους. Όπως και στο ορεινό μονοπάτι που την γνώρισα, αντιμετώπισε το πρόβλημα της υγείας της και τους πόνους που αυτό συνεπέφερε με ήρεμη καρτερία και φιλοσοφημένη υπομονή. Σαν ένα βήμα στην ολοκλήρωσή της.
Όταν σ’ ένα πρωινό της τηλεφώνημα, πριν επτά χρόνια, μου είπε πως γράφει ποιήματα, εγώ -προς έκπληξή της- το θεώρησα φυσικό. Έκτοτε, δεν υπάρχει η μέρα που να μην ακούσω ποιήματά της και να συζητήσουμε γι’ αυτά. Αισθαντικά, λιτά, ευαίσθητα, περιεκτικά, σπαρακτικά, βαθυστόχαστα, διεισδυτικά, συναρπαστικά, τα ποιήματά της απεκατέστησαν τους δεσμούς μου με την ποίηση και τη φιλοσοφία. Ο πλούτος τους αποτελεί δομικό, πλέον, χαρακτηριστικό της καθημερινότητάς μου και προσθέτει ομορφιά σε ό,τι κάνω, σκέφτομαι και ζω.
Της το οφείλω.
Για τον ξεχωριστό άνθρωπο, την πολύτιμη φίλη και τη μεγάλη ποιήτρια που είναι.
