Περιγραφή
Στο μυθιστόρημά του αυτό ο Τάσος Αθανασιάδης περιγράφει μιαν ομάδα από νέους και νέες, καθώς απολαμβάνουν τις μέρες του καλοκαιριού σ’ ένα φανταστικό νησί των Κυκλάδων. Πίσω, ωστόσο, απ’ τη φαινομενική τους μακαριότητα, κάτω απ’ το θάμπος του αιγαιοπελαγίτικου ουρανού, ακούνε τη βασανιστική φωνή που τους ψιθυρίζει μέσα τους πως είναι πια καιρός να πάρουν μια σοβαρή απόφαση για το μέλλον τους. Τις ψυχολογικές αντιδράσεις τους μπροστά στα γεγονότα, που αιφνιδιάζουν τα σχέδιά τους γι’ αυτό το μέλλον, μας τις ζωντανεύει ο συγγραφέας των “Πανθέων” με σκηνές αλληλοδιάδοχες από αισθησιακή μέθη μα και δραματική αβεβαιότητα. Την “Αίθουσα του θρόνου”, μεταφρασμένη στα γερμανικά, υποδέχτηκε με εγκωμιαστικά σχόλια η ξένη κριτική. Το βιβλίο χαρακτηρίστηκε “ένα αριστούργημα από την Ελλάδα”, “ένα από τα σημαντικότερα ευρωπαϊκά μυθιστορήματα της εποχής μας”, “έπος συμφιλιώσεως των λαών”… Στην μικρή οθόνη μεταφέρθηκε το 1998.
Ητάν μια αρκετά φιλόδοξη παραγωγή, γυρίσματα έγιναν όχι μόνο στην Σύρο, αλλά και σε τοποθεσίες στην Αττική. Ήταν οι πρώτη φορά που οι ηθοποιοί
Μίμης Κουγιουμτζής και Ρένη Πιττακή, εμβληματικές φιγούρες του Θέατρου Τέχνης, συμμετείχαν σε τηλεοπτική παραγωγή. Οι υπόλοιποι ηθοποιοί ήταν εξίσου αξιόλογοι και ιδανικοί για τους ρόλους τους. Σε μια από τις τελευταίες τους εμφανίσεις βλέπουμε και τους Αλέκο Αλεξανδράκη στον ρόλο ενός ιδιόρυθμου γιατρού, θείου του Λουκά, και τον Νίκο Ρίζο ως τον κουτοπόνηρο και φιλόδοξο δήμαρχο.
Οι πρωταγωνιστικοί ρόλοι δόθηκαν στον Άρη Λεμπεσόπουλο και στην Μαρία Ναυπλιώτου και σύμφωνα με σχετικό ρεπορτάζ στο Βήμα, ο Λεμπεσόπουλος ήταν ακριβώς όπως τον φαντάστηκε τον Λουκά ο συγγραφέας.
Οι λεπτομέρειες που μου άρεσαν ήταν η έμφαση στην ιστορική ακρίβεια της καθημερινής ζωής. Τα ρούχα, τα αντικείμενα ακόμα και η μουσική παρέπεμπαν στην δεκαετία του ’60.
Αν και η σειρά είναι γνωστή για το μουσικό θέμα της Ρεμπούτσικα, ήταν πολύ ενδιαφέρον το ότι επέλεξαν και τραγούδια της εποχής όπως το Satisfaction των Rolling Stones, το Summer in the City των Lovin’ Spoonful και το Μην τον ρωτάς τον ουράν του Χατζηδάκη. Το τελευταίο μάλιστα έπαιζε από ένα πελώριο τρανζοστοράκι.
Η σειρά προβλήθηκε στο Μέγκα και κατά την γνώμη ήταν μια από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου η μεταφορά από βιβλίο σε οθόνη ήταν άψογη.
