Περιγραφή
«Το έργο του, πάντα ζωντανό, διαβάζεται, συγκινεί, διδάσκει. Το μυστικό της αειζωίας του βρίσκεται στο βάθος και στην έκταση των αισθημάτων του. Στη βαθιά τομή και την αλάθευτη ψυχολογία των ηρώων του. Στο γεγονός ότι ζωντανεύει έναν κόσμο αληθινό, μ’ όλο τον πλούτο των ψυχικών του καταστάσεων», από την εισαγωγή του Τάκη Αδάμου.
Στην έκδοση της Επιλογής Ι από του έργο του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη ανθολογούνται μερικά από τα πιο αναγνωριστικά διηγήματα που συνέγραψε ο λογοτέχνης. Ο αναγνώστης μέσα από την ιδιότυπη γλώσσα του Παπαδιαμάντη θα μεταφερθεί στο σκιαθίτικο τοπίο παρακολουθώντας το κοινωνικό δράμα των απλών ανθρώπων να υψώνεται αναπάντεχα απέναντί τους. «Οι χαλασοχώρηδες», «Η υπηρέτρια», «Η σταχομαζώχτρα», το «Όνειρο στο κύμα», «Οι λίρες του Ζάχου», «Το μοιρολόγι της φώκιας», είναι ορισμένα από τα έργα του λογοτέχνη τα οποία μπορεί να γνωρίσει ο αναγνώστης στην παρούσα ανθολογία.
ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΤΟΥ ΣΥΓΓΡΑΦΕΑ
Παπαδιαμάντης Αλέξανδρος (1851-1911, Σκιάθος). Υπήρξε ένας εκ των σημαντικότερων δημιουργών και θεμελιωτών του νέου ελληνικού διηγήματος. Γιος φτωχού κληρικού που, για να ζήσει την οικογένειά του, συμπλήρωνε τα έσοδά του κάνοντας μεροκάματα σε αγροτικές δουλειές, ο Παπαδιαμάντης ανατράφηκε σε αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον με στενούς δεσμούς με την Εκκλησία. Από νωρίς στρέφεται στη δημοσιογραφία ως βιοπορισμό και μεταβαίνει στην Αθήνα σε μια χρονική περίοδο έντονων μετασχηματισμών της αστικής κοινωνίας, οι οποίες επιδρούσαν ριζικά στην πνευματική ζωή τόσο στη μορφή όσο και στο περιεχόμενο. Ο ίδιος στρέφεται στο διήγημα, αναφερόμενος σε περιστατικά που ζωγραφίζουν τους ανθρώπους του νησιού του, αναγνωρίζοντας σε αυτό μια γνήσια αθωότητα, η οποία έχει εξαλειφτεί από τη ζωή στην Αθήνα. Όλοι οι τύποι του Παπαδιαμάντη αποτυπώνουν τις αντιφάσεις μιας εποχής όπως την βιώνει ο ίδιος, όπου, από τη μια, συναντάμε απλοϊκούς, αγαθούς, ανθρώπους του λαού που τους κοιτάζει και στις πονηριές τους ακόμη με καλοσυνάτη ειρωνεία, ανθρώπους που «διαβιούν τυραννούμενοι και πενόμενοι» στο ειδυλλιακό περιβάλλον ενός νησιωτικού, σκιαθίτικου τοπίου και, από την άλλη πλευρά, μέθυσους, «τοκογλύφους, αιματοφάγους, πολιτικάντηδες, ρουσφετολόγους, λαοπλάνους, τυχοδιώκτες». Μέσα από τις σελίδες των διηγημάτων του απεικονίζονται σχεδόν ζωγραφικά τα πάθη και οι καημοί του κόσμου, «σα να ’χαν ποτέ τελειωμό».
Πέθανε στη Σκιάθο στις 3 Γενάρη 1911, καταβεβλημένος από βαριά ασθένεια.
